Wat hebben Erik Satie, Morton Feldman en John Cage gemeen? WORD PIECES bestaat uit drie afzonderlijke delen die het gebruikelijke concept van opera of muziektheater of opera overstijgen. Het valt dus niet onder één noemer te vatten. Wat is het dan wel ? Een geheel dat meer is dan de som van de delen. Een cross-over tussen verschillende disciplines.
Woord. Beeld. Muziek. Maar dan heel anders dan je het gewend bent.
Vergeet het verleden. Erik Satie noemde zijn werk “Socrate” een symfonisch drama in drie delen, en het duurt iets meer dan een half uur. Je kan het dus onmogelijk vergelijken met zijn andere, vaak meer miniaturistisch aangepakte werken. Socrate kan bijzonder revolutionair genoemd worden voor zijn tijd. Het kan gerust bekeken worden als een vooruitspiegeling van de minimalistische stroming die pas vanaf 1960 in de muziek beoefend werd.
Morton Feldman en Samuel Beckett hebben een fragmentarische werkwijze gemeen. Het is dan ook logisch dat Feldman leentjebuur ging spelen bij Beckett om diens WORDS AND MUSIC en NEITHER te bewerken. WORDS AND MUSIC was geconcipieerd als radiospel, en Feldman behield dan ook de ritmiek ervan.
John Cage was in de 20ste eeuw het baanbrekende enfant terrible van de muziek. Laat u echter niet misleiden door de titel Europera5, het is immers geen dramatische toonzetting van een literair gegeven. Cage ging aan de slag met een dwarsdoorsnede van de operageschiedenis. Zo wil hij het publiek middels confrontatie van zijn eigen herinnering aanzetten tot psychologische zelfreflectie.
Het media opera wordt door Cage volledig herdacht en vormgegeven.
Geen opera, maar toch opera – althans auditief: twee zangers brengen hoogtepunten uit de operageschiedenis, arias worden vertaald door het klavier, opnames van oude diva’s weerklinken op een tape.
