PARIS QUI DORT

Met zijn partituur voor PARIS QUI DORT ging de Franse componist Yan Maresz in 2005 een grote uitdaging aan. De van oorsprong stille film uit 1924 heeft nooit een soundtrack gekend, en de kans dat regisseur René Clair daar ooit over gedacht zou hebben is bovendien klein.

Clair maakte de overgang van stomme film naar geluidsprenten heel bewust mee, en was aanvankelijk allerminst enthousiast over deze evolutie.

Hij meende dat de toevoeging van geluid nadelig zou werken op de kunst van het film maken, en zag in de klankband de doodsteek voor de pure cinemakunst. Pas na verloop van tijd kwam hij tot het inzicht dat geluid als een volwaardige tegenstem kon ingezet worden eerder dan als duplicaat of ter vervanging van het visuele.