IN THE PENAL COLONY

Twee personages, twee verschillende zienswijzen. Een Europese bezoeker werd uitgenodigd om te assisteren bij een executie. We zijn getuige van het laatste gesprek dat hij voert met de officier die verantwoordelijk is voor het uitvoeren van de executie. De bezoeker durft enkel te observeren en wil niet oordelen. Hij observeert behoedzaam en gelooft dat zijn blik machteloos is. Is de executie niet het directe gevolg van zijn machteloosheid? Van zijn onvermogen om een kant te kiezen in wat goed is en wat niet?

We werken slaafs mee, net zoals de bezoeker dat doet, aan het drama van onze eigen executie. Zijn we niet zelf even schuldig door ons niet-handelen? Moeten we niet ingrijpen? Of is alles wat geschiedt rechtvaardig en juist?

Deze vragen dwalen als kwelgeesten doorheen het verhaal van IN THE PENAL COLONY van Franz Kafka uit 1914. Dit verhaal zette Philip Glass op muziek in een mechanische, helder overschouwbare en kille compositie. Eerder dan het inbedden van het werk van Kafka en Glass in een geactualiseerde wereld, bevraagt het artistieke team met deze opera-installatie het perspectief dat we hebben op anderen en de vraag van de belichaming of de onthechting van onze perceptie dat ons in staat stelt om onszelf te distantiëren van wat geschiedt.

(c) Clara Pons