LA CHUTE

Dit adembenemend verhaal uit 1839 was de basis voor een film uit 1928, die op zijn beurt leidde tot een hedendaags muziekstuk in 1996. De film “Het werk van Poe” is al langer een onuitputtelijke bron voor filmmakers, niet alleen omdat er iets moderns, zelfs tijdloos zit in zijn portrettering van vertroebelde geesten, maar – meer prozaïsch – omdat zijn werk publiek domein is, en dus vrijelijk bewerkt mag worden.

Internet Movie Data Base geeft al tien versies van “The Fall of the House of Usher” alleen. Die lijst begint met de stille versie uit 1928 van Watson en Webber en gaat tot Ken Russel’s “The Fall of the Louse of Usher”, die volgens een recensent Poe’s donkere meesterwerk transformeert in een verhaal over een “verdorven rockster die zijn vrouw vermoordt en in een krankzinnigengesticht belandt”. De meeste cinefielen kennen en houden van de versie uit 1960, met Vincent Price in een van zijn sterkste rollen. Maar in hetzelfde jaar als Watson en Webber maakte de filmhistoricus en surrealist Jean Epstein zijn versie die evenveel of misschien zelfs meer aandacht verdient.

Lange tijd werd er meer over zijn film gepraat dan dat men hem ook werkelijk gezien had. Filmschooldocenten en cultaanhangers zetten hem op dezelfde hoogte als Dreyer’s “Passion de Jeanne d’Arc” en Robert Wiene’s “Kabinet des Dr. Caligari” als meesterwerk van expressionisme in de stille film.

De film werd van de vergetelheid gered in de jaren 1960 door de bekende verzamelaar Raymond Rohauer, die ook een sleutelfiguur was in het eerherstel van Buster Keaton’s werk. Luis Buñuel werkte kort mee aan de film tot hij onenigheid kreeg met Epstein. Later zei hij dan ook dat de film enkel Epstein’s werk was.

Ivan Fedele

Geboren in Lecce, Zuid-Italië in 1953. Ivan Fedele studeerde piano, harmonie, contrapunt en compositie aan het Milanese Giuseppe Verdi-conservatorium. Hierna vervolmaakte hij compositie bij Franco Donatoni aan de Accademia di Santa Cecilia in Rome, en tezelfdertijd studeerde hij filosofie aan de Milanese universiteit. Hij won de Gaudeamusprijs in Amsterdam in 1981 met “Primo Quartetto” en “Chiari”, wat hem tot een internationaal niveau verhief.

In 1989 behaalde hij de Eerste Prijs van de jury van de Wedstrijd Goffredo Petrassi in Parma voor het orkestwerk “Epos”. In de negentiger jaren werd zijn naam in Parijs bevestigd: Ivan Fedele schreef “Duo en résonance” voor Ensemble Intercontemporain, “Concerto for piano and orchestra” voor Radio France en “Richiamo” voor IRCAM.

Vele monografische concerten waren aan hem gewijd: Festival Musica in Straatsburg, Caen festival, de Biënnale van Venetië, het festival van Barcelona, het festival Milano Musica, het festival van Helsinki… Hij werkte met dirigenten als Pierre Boulez, Riccardo Muti, Myung-Whun Chung, David Robertson, J. Nott, Pascal Rophé, Pierre-André Valade en Leonard Slatkin. Ivan Fedele blijft ook op didactisch vlak actief.

Hij doceerde compositie aan de conservatoria van Milaan, Bologna, Turijn, Côme, Straatsburg. Ivan Fedele schreef ongeveer 60 werken, die verschenen bij Suvini Zerboni. Hij componeerde voor zowat alle genres, zoals orkestwerken, concertantes, electro-akoestisch werk en kamermuziek. Ivan Fedele’s muziek vindt haar timbre en beweging door een spel van contrasten tussen ontwikkelende textuur en een statische atmosfeer. De evolutie van deze stijl gebeurt telescopisch, en creëert bruggen met opeenvolgende werken. Het materiaal ontwikkelt en vindt verschillende betekenissen in veranderende contexten.