HERONTDEKKING VAN DE WAANZIN

Zonder het zelf te weten, sloten de muzikale experimenten van de vroege Pink Floyd naadloos aan met die van de klassieke avant-garde. Het exploreren van elektronische apparatuur heeft de groep gemeen met Karel Goeyvaerts en Karlheinz Stockhausen, de tapecollages ogen zoals de musique concrete van Pierre Henry en Pierre Schaeffer, de ideeën van John Cage omtrent toeval en stilte weerklinken en de minimalistische structuren zijn verwant aan die van Terry Riley of La Monte Young.

Toch waren rock en klassiek twee van elkaar afgesloten bastions. Nu – decennia later – staats niets een fusie in de weg. En dat is meteen het uitgangspunt van dit Pink Floyd-project.

Verschillende avant-gardestromingen van de jaren zestig komen met elkaar in contact, onderlinge verbanden worden gelegd en beide verworvenheden aan elkaar gerijmd.

Met een uitgelezen bezetting wordt Pink Floyd op een andere manier geïnterpreteerd. De klassieke bezetting, inclusief strijkers, kopers en een voltallig koor, vraagt om een andersoortig arrangement. Maar tegelijk is dit project geen klassieke versie van de muziek van een groepgroep, en zeker geen symfonische rock. Ook al worden klassieke instrumenten aangevuld met een deel van het typische Pink Floyd-instrumentarium (Hammond orgel, drums en de obligate gong en pauken), een ander deel wordt bewust vermeden.

Zo wordt de elektrische basgitaar vervangen door twee contrabassen en zijn rockgitaren en slide-effecten het uitgangspunt voor verregaande arrangementen voor andere instrumenten. Tegelijk wordt ook een opvallende portie sampling toegevoegd en worden oude collages nieuw leven ingeblazen met de technologie van vandaag. En zo wordt een andere cirkel rond gemaakt: de ambachtelijke en avant-gardistische collages van Pink Floyd waren destijds een vorm van sampling avant-la-lettre en vormen de basis voor de sample-experimenten die vandaag de avant-garde uitmaken.