INFINITO NERO

De kameropera ‘Infinito Nero. Estasi di un atto’ van de Italiaanse componist Salvatore Sciarrino (°1947) evoceert de innerlijke gevoels- en ervaringswereld van Maddalena de’ Pazzi (1566-1604). Geboren te Firenze als Caterina de’ Pazzi werd ze op zestienjarige leeftijd opgesloten bij de Karmelitessen van het klooster van Santa Maria degli Angeli, waar ze de naam “Maria Maddalena de’ Pazzi” ontving.

Na tien jaar doorbrak Maddalena de’ Pazzi haar gedurig stilzwijgen met aanvallen van levendige visioenen.

Ze werd bekend als één van de belangrijkste extatici van de Kerk. Haar mystieke belevenissen uitte ze in een hysterische wartaal die door haar medezusters nauwgezet werd genoteerd en geanalyseerd. Zij verzette zich nochtans heftig hiertegen door meerdere malen alle geschriften te verbranden. Kernprobleem van haar ervaringen was dat noch zijzelf, noch de Kerk ooit met zekerheid wist of de stemmen die haar boodschappen toefluisterden nu van hemelse of van satanische aard waren.

De kameropera is een monoloog voor ensemble en mezzosopraan, waarbij Sciarrino de mystieke belevenissen van de non oproept, en in zijn sfeerschets veel ruimte laat voor fysiologische verschijnselen.

Zijn intimistische en geraffineerde muziek is steeds verbonden met timbre en adem, en is gebaseerd op de principes van microvariaties op sonore structuren. Door in zijn muziek elke innerlijke beleving van de protagoniste zeer gedetailleerd weer te geven –ademtocht in de fluitpartij, het ritme van de hartslag in de percussie, zenuwspanningen in de strijkers– werkt Sciarrino de klassieke zoektocht naar de affecten tot in het uiterste uit.